Benim Aras adında 15 aylık bir oğlum var.Hissiyatı gerçekten çok yüksek bir çocuk.Oğluma 8 ay kendim baktım.Ancak daha sonra hepimizin malum sebeplerinden dolayı işime geri dönmek durumunda kaldım.Oğlum ilk 1 ay sanıyorum ki benle hiç iletişim kurmadı.Babasını anne yerine koydu ve hemen hemen bütün temel ihtiyaçlarını benim yerime onun karşılamasını istedi. Pedegog yardımıyla bu süreci bir şekilde atlattık.Anneanne üç gün Babaanne iki gün olacak şekilde Arasın bakım rutini devam ediyor.Ancak sorun şu ki Aras sanki bu sürece hala alışamadı. Hafta sonu bizim evde olmamızdan çok memnun ancak bu seferde hiç söz dinlemiyor ve sürekli ağlayarak istediği her şeyi yaptırmaya çalışıyor.Sanırım bir şekilde bize sitem ediyor.Bunun dışında sürekli kafasını bir yerlere vuruyor bilerek.Ve bazen kendi kendine tokat atıyor.
Anneanne ve Babaanne bakım konusunda gayet paralel gidiyor ve alışkanlıklarında değişikliğe gidilmiyor.Bakım yeri de değişmiyor .Bizim evimizde bakılıyor.Ancak oğlumun hırçınlığı devam ediyor.Destek aldık tabi ancak herhangi bir sorun olmadığını ve normal bir süreç yaşadığımızı söylüyorlar.Bu sorunu yaşayan başkaları var mı diye gerçekten merak ediyorum.
Ve insan ister istemez sebebi kendine bağlı olsun yada olmasın kendini suçlu hissediyor.Yetersiz bir anne miyim diye soruyor.Oğlumu her anne gibi çok seviyorum.Mutlu bir çocuk olarak büyümesini istiyorum.İç güdüsel olarak oğlumun mutsuz olduğunu hissediyorum.Bazen keşke hiç işe dönmesemiydim diyorum.Ordan bakılınca bu sorgulamalar çok normal ancak bunu yaşamak pekte kolay değil.Oğlumun 2 yaşına kadar yanında olsaydım keşke diyorum.Hele birde bazen bilip bilmeden yapılan o yorumlar varya karşımdakinin saçını başını yolasım geliyor.En az 3 yaşına kadar anne bebeğin yanında kalmalı,bırakmamalı diyor komşu teyzeler,akrabalar.Ben isteyerk bırakıyorum sanki.Bir size kolay hayat.
Süreç bu şekilde ilerlemeye devam edecek.Yaşayıp göreceğiz.Umarım çok çok güzel olur her şey bundan sonrası için.
Görüşmek Üzere.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder